صدایت بلندتر بود
در صف فروشگاه نوبتم را گرفتی
چون قدت بلندتر بود
زیرباران منتظر تاکسی بودم، مرا
هل دادی و خودت سوار شدی
در تاکسی خودت را به خواب زدی تا
سر هر پیچ وزنت را بیندازی روی من
در اتوبوس خودت را به خواب زدی تا
مجبور نشوی جایت را به من تعارف کنی
وقتی زنی موقع زایمان فریاد کشید
حتی در فیلم تو بلند
گفتی:"زهرمار!"
در خیابان دعوایت شد و تمام
ناسزاهایت، فحش خواهر
و مادر بود
در پارک، به خاطر بودن تو
نتوانستم پاهایم را دراز کنم
نتوانستم به استادیوم بیایم، چون
تو شعارهای آب نکشیده می دادی
من باید پوشیده باشم تا تو دینت را
حفظ کنی
مرا ارشاد می کنند تا تو ارشاد شوی
تو ازدواج نكردی و به من گفتی زن
گرفتن حماقت است
من ازدواج نكردم و به من گفتی ترشیده
عاشق که شدی مرا به زنجیر
انحصارطلبی کشیدی
عاشق که شدم گفتی مادرت باید مرابپسندد
من باید لباس هایت را بشویم و اتو
بزنم تا به تو بگویند خوش تیپ
من باید غذا بپزم و به بچه ها برسم
تا به تو بگویند آقای دکتر
وقتی گفتم پوشک بچه را
عوض کن، گفتی بچه مال مادر است
وقتی خواستی طلاقم بدهی، گفتی بچه
مال پدر است
در تمام زندگیم جای یک جمله خالی بود:
خسته نباشی مرد...
در صف فروشگاه نوبتم را گرفتی
چون قدت بلندتر بود
زیرباران منتظر تاکسی بودم، مرا
هل دادی و خودت سوار شدی
در تاکسی خودت را به خواب زدی تا
سر هر پیچ وزنت را بیندازی روی من
در اتوبوس خودت را به خواب زدی تا
مجبور نشوی جایت را به من تعارف کنی
وقتی زنی موقع زایمان فریاد کشید
حتی در فیلم تو بلند
گفتی:"زهرمار!"
در خیابان دعوایت شد و تمام
ناسزاهایت، فحش خواهر
و مادر بود
در پارک، به خاطر بودن تو
نتوانستم پاهایم را دراز کنم
نتوانستم به استادیوم بیایم، چون
تو شعارهای آب نکشیده می دادی
من باید پوشیده باشم تا تو دینت را
حفظ کنی
مرا ارشاد می کنند تا تو ارشاد شوی
تو ازدواج نكردی و به من گفتی زن
گرفتن حماقت است
من ازدواج نكردم و به من گفتی ترشیده
عاشق که شدی مرا به زنجیر
انحصارطلبی کشیدی
عاشق که شدم گفتی مادرت باید مرابپسندد
من باید لباس هایت را بشویم و اتو
بزنم تا به تو بگویند خوش تیپ
من باید غذا بپزم و به بچه ها برسم
تا به تو بگویند آقای دکتر
وقتی گفتم پوشک بچه را
عوض کن، گفتی بچه مال مادر است
وقتی خواستی طلاقم بدهی، گفتی بچه
مال پدر است
در تمام زندگیم جای یک جمله خالی بود:
خسته نباشی مرد...
خدانگهدار ای مظلوم ترین فصل ها...
ما را ببخش...
سرمایت را دیدیم...
پاكی و سپیدیت را نه...
دلگیری می دانیم...
یك رنگیت را ارج ننهادیم و
غرق چند رنگی بهار شدیم...
ما انسانها همینیم...
یك رنگ ها را دوست نداریم...
مبهوت و غرق رنگ های پرریا می شویم..
ما را ببخش...
ندانستیم
آب رنگ،نقاشی بهار رااز قطرات برف و باران تو
توان كشیدن دارد...
ما را ببخش
عطر گل یخ را
كه عطرآگین وجود توست
فراموش كردیم
خدانگهدار فصل تنهایی من...
می دانم سال دیگر می آیی
بعد از اشك ریزان پاییز
به پیشواز...
نه عیدی داری و نه عیدانه ای
مارا ببخش...
كه ندانستیم...
اگر هیزمی روشن میكند گرمایی را در خانه مان
این گرما مدیون حضور توست
آدم برفی مهربان با تو معنا می گیرد...
آغوش گرم با تو تصویر می شود...
مارا ببخش...
خدانگهدار...
مظلوم ترین فصل ها...
زمستان...